برو ادامه مطلب☻

یه شال گردن به زمین افتاده همیشه نشانۀ یک مادر ِ سر به هوا نیست

که دست پسرش را در خیابان گهگاهی میگیرد

گاهی آدم برفی ها هم خودکشی میکنند

گاه گداری شبگرد می شوم

می غلطم در راهی بی مقصد !

و گم می شوم!

راستی یادت هست

همیشه در گوشت می گفتم

" وقتی پیش توام ، گم نمی شوم! " .

دلم که می گیرد ...شاعر می شوم !

شاعر که می شوم ...

چشم هایم بارانی می شود

بغضی غریب عمق چشمهایم را در بر می گیرد

و نمناک می شود لحظه به لحظه های شعرهایم

شاعر که می شوم ...

ابر و باران هم با شعر من هم صدا می شوند

خــدایــــــــــا . . . .

می دانم این روزها از دستم خسته ای
کمی صبر کن خوب می شوم...
بگذار باران بزند
دلم بگیرد
میروم زیر آسمانت
دستهایم را می سپارم به دستت
سرم را می گیرم به سمتت
قلبم مالِ تو
اشک هایم که جاری شود،
می شوم همانی که دوست داری
پاک، استوار، امیدوار
بگذار باران بزند...!!!

مطلب واسه گل هایی که دارن میخوون.....

نظر فراموش نشه

براي زيبا زندگي نکردن،
کوتاهي عمر را بهانه نکن..
عمر کوتاه نيست…
ما کوتاهي مي کنيم!!
زندگي ، لحظه به لحظه ش غنيـــمته، فرصـــته، شانسه ، عشقـــه …
ساده ازش نگذر
زندگي زيباست!

زندگي را نفسي ارزش غم خوردن نيست
و دلم بس تنگ است
باز هم مي‌خندم
آنقدر مي‌خندم که غم از روي رود…
زندگي بايد کرد
گاه با يک گل سرخ
گاه با يک دل تنگ
گاه بايد روييد در پس اين باران
گاه بايد خنديد بر غمي بي‌پايان

 بيا ، برگرد ، با هم گاه ...
با هم راه ...
با هم ... ، آه !
مرا دور از تو خواهد کشت "باهم" هايِ ... بعد از ... تو ...
...

 عمر زاهد همه طى شد
" به تمناى بهشت "
او ندانست که در
" ترک تمناست"
بهشت 
اين چه حرفيست که در
"عالم بالاست بهشت"
هر کجا وقت خوش افتاد
همانجاست بهشت....
دوزخ از تيرگي بخت درون من و توست
دل اگر تيره نباشد همه دنياست بهشت
صائب تبريزي

 دلم باران
دلم دريا 
دلم لبخند ماهي ها
دلم بوي خوش بابونه مي خواهد
دلم يک باغ ِ پر نارنج
دلم آرامش ِتُرد وُ لطيف ِ صبح شاليزار
دلم صبحي 
سلامي 
بوسه اي 
عشقي
نسيمي 
عطر لبخندي 
نواي دلکش تارو کمانچه 
از مسيري دورتر حتي
دلم شعري سراسر دوستت دارم
دلم دشتي پر از آويشن و گل پونه مي خواهد
دلم مهتاب مي خواهد که جانم را بپوشاند
دلم آوازهاي سرخوش مستانه ميخواهد
دلم ....تغيير مي خواهد

 مــــــرا 
از سرماي زمستان اين حوالي
نترســـــــــان 
.
.
حبس کــــرده ام
"من" را
درون ســ ـ ـينه اي
که گرمايِ يـــادِ تو
بــــــهاري اش مي کند !

گهواره تکرار را ترک گفتم
در سرزميني بي پرنده و بي بهار
نخستين سفرم باز آمدن بود ازچشم اندازهاي اميد فرساي ماسه و خار،
بي آن که با نخستين قدم هاي نا آزموده نوپائي خويش
به راهي دور رفته باشم
نخستين سفرم
باز آمدن بود"شاملو"

دستم را بالا ميبرم و آسمان را پايين ميکشم
ميخواهم بزرگي زمين را نشان آسمان دهم! تا بداند
گمشده من نه در آغوش او که در همين خاک بي انتهاست
آنقدر از دلتنگي هايم برايش خواهم گفت 
تا سرخ شود..... تا نم نم بگريد.......
آن وقت رهايش ميکنم و مي دانم کسي هرگز نخواهد دانست 
غم آن غروب باراني همه همه از دلتنگي هاي من بود.....

نخ داخل شمع از شمع پرسيد؟
چرا وقتي من ميسوزم تو آب ميشوي؟
شمع جواب داد؟
مگر ميشود کسي که در قلب من است بسوزد و من اشک نريزم

بــه بعضيــــــــــــام باس گـفــــــــــــت....
مـــا اصـــــــولا دنبـــــــــــــــال کســــــــي نبوديـــــــــم و نيستيــــــــم... 
هر کــــــــــــــــــــي مــــــارو بــــــخواد . . . خــــــودش ميـــــاد ...
مــــــيخواي بخـــــــــــــــواه نمي خواي نخـــــواه ...

 غــَ ـمـ ــگـ ــیــنــَـمـــــ

هـــمانـَـنـــב عروسڪـــﮯ کـِــﮧ

בلــ ــ َشــــ مــ ـﮯ خواســتـــ ـــــ گریــِــﮧ ڪـُـنـــَـב

امــ ــــ ـــا

خـَـنـــבهـــ را بــِــﮧ لـَـبـــانـَـشـــــ בُوختـــِـــﮧ بـُــوבَنــــב!

♥♥♥

+ حکايت ما آدم ها …
حکايت کفشاييه که …
اگه جفت نباشند …
هر کدومشون …
هر چقدر شيک باشند …
هر چقدر هم نو باشند
تا هميشه …
لنگه به لنگه اند …
کاش …
خدا وقتي آدم ها رو مي آفريد …
جفت هر کس رو باهاش مي آفريد …
تا اين همه آدماي لنگه به لنگه زير اين سقف ها …
به اجبار، خودشون رو جفت نشون نمي دادند…